Aktualności

W monarchii habsburskiej w XIX wieku w kategoriach bezpieczeństwa wewnętrznego państwa należy rozpatrywać działania podejmowane w zakresie ochrony zdrowia publicznego. Celem nadrzędnym była poprawa dostępności do usług medycznych, jakości wyżywienia społeczeństwa, warunków sanitarnych i weterynaryjnych oraz skuteczna likwidacja skutków epidemii na terenie państwa.

Друга половина ХІХ ст. для української історичної науки пов'язана з традицією народницької школи. Один з її чільних репрезентантів Володимир Антонович уперше у вітчизняній гуманітаристиці проводив цілеспрямовані дії по формуванню кола учнів. Саме в закладеній ним схоларній традиції дослідники справедливо вбачають витоки львівської історичної школи М. Грушевського. Осмислюючи згадану проблему, Олександр Домбровський навіть пропонує визначення "історична школа Антоновича-Грушевського".

Tytułowy problem zamierzam omówić wykorzystując pamiętniki osób wywodzących się z rodzin chłopskich żyjących na obszarze Galicji: Walentego Kunysza, Ferdynanda Kurasia, Franciszka Magrysia, Jana Słomki, Jana Stryczka, Wincentego Witosa, Jakuba Bojki, Stanisława Pigonia, Władysława Fołty i Romana Turka oraz analizując wspomnienia zamieszczone w zbiorach: „Galicyjskie wspomnienia szkolne” i „Łaknęliśmy wiedzy jak chleba.

Produkcja zwierzęca stanowiła podstawową gałąź galicyjskiej wytwórczości rolniczej. W jej zakres wchodziła przede wszystkim hodowla zwierząt. Autorzy publikacji najczęściej podejmowali problematykę hodowli koni, bydła, owiec, trzody chlewnej, drobiu, gospodarstwa stawowego, pszczelnictwa oraz weterynarii. Część prac odzwierciedla poziom ówczesnej wiedzy hodowlanej. Podobnie jak w przypadku produkcji roślinnej wartość popularyzatorska niektórych książek i artykułów była znaczna, a ich autorzy wykazywali budzące dziś podziw zrozumienie dla potrzeby poprawy stanu chowu zwierząt.

Na ziemiach polskich, które w wyniku rozbiorów dostały się pod panowanie austriackie, produkcja rolna była słabo rozwinięta. Przez długi czas jej progres spowalniany był przez ustrój folwarczno-pańszczyźniany. Brak przemysłu rolniczego nie determinował rozwoju produkcji roślinnej i zwierzęcej.

Galicja była krajem rolniczym. Większość jej mieszkańców utrzymywała się z produkcji roślinnej i zwierzęcej, zapewniającej pożywienie, a także środki pieniężne. Istotnym czynnikiem kształtującym oblicze galicyjskiej wsi była wiedza rolnicza, która w XIX stuleciu przeszła powolną drogę rozwoju.